V

Catatonie en ik kan niets anders zeggen
Verstomd door jouw aanzicht
Een schouwspel zo abrupt vernieuwend
De première van pure overdaad, het brak mij…

Uit mijn sleur en ik werd caesars opnieuw gegrepen
Door verwondering voor zaken die normaal niet bestaan
De verklaring voor het ontstaan van leven
Verdoezeld de twijfel over jouw spontaan mogelijk zijn

Kansberekening heb ik nooit begrepen
En zal ik nu alleen nog fel tegen mogen staan
Deze eenmalige kans heb ik gegrepen
En laat ik beslist nooit meer gaan

De avonden in het parkje als één gezeten
Pratend over niets, want dat doet er toch niet toe
Of afgeleid wanneer ik misschien wel had moeten opletten
Ik kan zoveel moois soms gewoon niet in mijn eentje aan

Mijn hart werd daardoor nog in zijn cocon gebroken
Toen bleek dat ook jij meende dat een niet voldeed
De stoot van pure schoonheid en obsessie
Mijn verklaring voor het ontstaan van leven
Met als tegeneis dat een ieder leven eindigt, wellicht zelfs voor je eigen dood

Robert Paulsen