III

Een klapperend raam compenseert de verscheurde gordijnen
Mijn blik naar beneden, en een voet op de 92
De 1992, getekend op een foto van ons, hoe het was
Een tijdsgeest vernietigd door zijn eigen snelheid
Zonder gordels op een muur van verkeerde beslissingen geklapt

De spiegel op je nachtkastje
Voor de stoel waar je wel vaker sliep
Om daarna je resten bij elkaar te plamuren
Nachtbrakend, het residu van je eigen draaimolen
Eeuwigdurend de roes verblindt de roes

Onlosmakelijk verbonden met jouw eigen buitenkant
Straalt jouw innerlijk
Dovend de nachten, klaarblijkelijk
Heb je nooit aandacht besteed aan zaken
Op lange termijn

Het spijt mij

Robert Paulsen