één en zestien
een blik in je ogen die duidt op verdriet
ik kan er niets aan doen dat jij hiervoor kiest
en elke keer die woorden maar
die steken in m’n hart, je zei
“ik hou van je”, maar waarom
geloof ik het dan niet?
ik sluit m’n ogen en tranen komen als vanzelf
ik proef de smaak op m’n lippen
de gedachte aan jou in m’n hoofd
en niets is nog mooi, ik kan alles wel slaan
maar het is veel te donker en ik moet maar gaan
“je bent beter af zonder me” klinkt zo cliché
maar ik doe je enkel maar pijn
ik help niemand ermee
één jaar en zestien dagen verder
maar waar zijn we beland?
zelfs al deden we alles over
is ‘t het wel waard?
ik sluit m’n ogen en tranen komen als vanzelf
ik proef de smaak op m’n lippen
de gedachte aan jou in m’n hoofd
en niets is nog mooi, ik kan alles wel slaan
is het te laat, want ik wil helemaal niet gaan…
Gabriel