De sleutel

Daar sta ik dan, met mijn mond vol tanden. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Het is zaterdag. Het is avond. Ik sta in mijn stamkroeg te darten. En toen voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Ik draaide me om en kreeg direct vluchtig drie zoenen ter begroeting op mijn wangen gedrukt.

Hoe lang had ik haar nou niet gezien? Vier jaar? Vijf? Ze keek me verbaasd aan en vroeg of ik haar niet herkende. Natuurlijk wel! Hoe zou ik Alexandra ooit kunnen vergeten? Ik excuseerde me tegenover m’n dartmaatje en ging met Alexandra aan een tafeltje zitten. Zij nam een wit wijntje en ik een halve Guinness. We raakten in gesprek.

Nadat ik vijf jaar terug van baan was gewisseld, was ze me uit het oog verloren. Hoe kon het ook anders? We werkten in Heemstede. Zij woonde in Nieuw-Vennep en ik in Haarlem. Ze was vandaag in haar ouderlijk huis geweest om nog het één en ander op te ruimen na de dood van haar ouders. Zij bleken tijdens hun vakantie te zijn aangereden door een dronken toerist. Opruimend kwam ze nog een aantal herinneringen tegen, die haar leidde naar mijn stamkroeg en mij.

Vijf jaar geleden werkten we allebei middels een uitzendbureau op een administratiekantoor in Heemstede. Ik was gestopt met mijn studie en zij had er net één afgerond. Het najaar was net begonnen en voor het einde van het jaar moesten wij met nog zes anderen alle formulieren in de computers aanbrengen. Het lot zette onze bureaus tegenover elkaar en dat was de aftrap.

De aftrap van een periode van drie maanden. Het eerste wat me toen aan haar opviel, waren haar ogen. Alexandra heeft donkergroene ogen, die omgeven zijn door een blank gezichtje met lichte sproetjes, een brede glimlach en prachtig lang blond haar tot aan haar onderrug. Lelijk was ze niet nee. En in vijf jaar was ze geen spat veranderd.

Ze vertelde nippend aan haar wijntje over haar leven. Nog steeds niet getrouwd, wel genoeg vriendjes gehad, maar momenteel weer vrijgezel. Ze had een goede en vaste baan in Noordwijk, in een ander filiaal van datzelfde administratiekantoor. Ondertussen lulde ze weer de oren van m’n kop en natuurlijk luisterde ik wel, maar vroeg ik me af, waarom ik tegenover haar zat. Dat bleek spoedig duidelijk te worden.

Na wat heen en weer gepraat, bleek het ondertussen half vier te zijn geweest en schreeuwde Bart, dat het tijdstip van de laatste ronde aangebroken was. Toen keek ze me een beetje ondeugend aan en vroeg of we er nog eentje namen of dat ik met haar meeging. Nieuwsgierig naar wat ze van plan was, antwoordde ik dat we maar eens de gezelligheid moesten opzoeken. We pakten onze jassen, namen afscheid van de kroeg en gingen naar haar auto in de parkeergarage.

En opeens waren we bij haar thuis. Tijdens de autorit hebben we geen woord met elkaar gewisseld. Het eerste wat ze vroeg, toen we bij haar thuis waren, was of ik koffie wilde of iets lekkers. Normaal gesproken sla ik nooit koffie af, maar deze keer zei ik argeloos dat ik wat lekkers wilde. Dat ging ze wel even halen, nadat ze me keurig netjes in de huiskamer geparkeerd had. Ik nestelde mezelf op haar driepersoons bank en wachtte af op dat wat komen ging.

Haar bedoelingen waren duidelijk. Ze kwam binnen en had een sleutel aan een touwtje om haar nek gebonden. Die sleutel leek verdacht veel op een huissleutel. Waarom viel die sleutel nou zo op? Logisch, het enig andere wat ze nog aan had, was een witte badjas, die vrij losjes openhing. Ze deed de deur dicht en kwam bij me op schoot zitten. Haar groene kijkers keken me gespannen aan.

Uiteindelijk heb ik wel de sleutel om haar hals laten hangen…

Mephisto