Jij & ik
Intro
Er zijn mensen die de diagnose hebben gekregen dat hun levensverwachting beperkt is. Hun wereld stort in. Wat er daarna gebeurt, is per persoon niet te voorspellen. Dit gedicht gaat over iemand die niet alleen nog maar patiënt wilde zijn. Hij wilde niemand belasten met zijn eigen verdriet. Was het hem te doen om alleen de ander te willen sparen of ook zichzelf? Of was het schaamte uit angst om vooroordelen te moeten aanhoren. Of een combinatie van . . . Zwijgen levert dan wel wat op, maar brengt ook kosten met zich mee… Toch blijft het knap om zelf te kunnen beslissen hoe verder te gaan. Niet geleefd worden door iets, maar met iets.
Leven dus en waar mogelijk genieten.
JIJ & IK
| Jij | Jij zo levend geheel in een ontworpen eigenheid scheppende een droom vanuit een boek dat je las Grensstellend en ook plaats voor wat ijdelheid, Bedachtzaam en altijd afwegend zoals jij was |
| Jij was | Jij was anders en ook best nogal bepalend Maakte keuzes vaak zonder een kompas erbij Soms bleek die weg dan uiteindelijk falend Ik zag je voor me, toch vraag ik je: waar was jij? |
| Waar was Jij | Waar was jij vaak diep in gedachten gevangen Soms was je antwoord niet meer dan een knik In je donkere ogen las in nog zoveel verlangen Geliefd en toch eenzaam dat waren jij en ik |
| Jij & Ik | Jij en ik zonder een toekomst even samen Wat stormde de angst onverwachts in je blik Waarom zou je je voor mij toch nog schamen Je zweeg en mijn vraag blijft dus waar was ik? |
| Waar was Ik | Waar was ik, wat was mijn plaats in jou leven Ik wist van het feit dat je echt nooit meer genas Deels was ik sterk en dan kon ik je steun geven Soms ontvluchtte ik die waarheid, bang dat ik was |
| Ik was | Ik was bij je toen het leven uit jouw lichaam gleed Een afscheid zonder woorden, zonder vloek of snik Ik bad voor plaats waar je geen angst hebt of leed Dat je daar bent gekomen, dat alleen maar hoop ik |
| Ik | Ik wil je graag alles vertellen wat ik op deze wereld doe Mijn leven laten zien waarin ik mezelf niet meer verlies Graag aan jouw laten voelen, maar ik weet nog niet hoe Dus ben ik soms stil en denk aan jou terug, mijn Aloys |
Post-it
Als leegte bij het achterblijven gevuld wordt door dierbare herinneringen, dan weet je pas wat pijn is. Lidtekens genezen niet en komen vaak op zulke onmogelijke momenten in het leven naar boven. Dingen een plaats geven in je leven vind ik een theorie die voor mij de werkelijkheid bij lange na niet raakt.
Toch ben ik dankbaar, ook voor dat deel van mijn leven ondanks dat de vele herinneringen mij confronteren met het nog altijd onverwerkt verdriet. Dankbaar, omdat ik blijf geloven dat de ontmoeting met hem geen toeval is geweest en dat na afscheid van ons samen zijn hier op aarde, zoveel meer overbleef dan alleen verlies.
Dit gedicht draag ik op aan Diny & Piet, zij weten wel waarom . . .
Elvin