Dader als slachtoffer, of niet

In onze hedendaagse maatschappij en op deze site is een zekere mate van haat tegen degene die misdrijven plegen, zoals Murat D.

Logisch natuurlijk, en van mij mogen deze figuren ter plekke worden geëxecuteerd.

Echter, in hoeverre creëert onze maatschappij zelf zijn narigheid?

Zelf ben ik jarenlang gepest tot ik er bijna aan onderdoor ging.
“Ach dat gaat wel over.”
“Daar wordt je hard van, en wilskrachtig.”

Nu, een aantal jaren later, is het wel over maar nog niet voorbij, en ik ben wel wilskrachtig maar niet gelukkig. Ik haat iets, maar ik weet niet wat. Ik wil dingen vernielen, wil mensen moorden uit wraak en gewoon omdat ik het wil. Omdat ik er een kick van krijg.

Geestelijk ben ik weinig meer dan een wrak. Ik haat mezelf, ik bijt mezelf tot er bloed uit mijn armen stroomt en ik krijg er een kick van als ik doe alsof het bloed niet van mij is maar van iemand anders. Ik wil zelfmoord plegen maar durf het niet. Ik zie bloed van het plafond druipen, zie mensen op straat en martel ze in gedachte.

Ik ben geestelijk sterk genoeg om te verhinderen dat ik daadwerkelijk iemand iets aan zal doen (behalve mezelf wellicht maar dat is mijn eigen verantwoording), ik ben bij een psycholoog geweest, geholpen en gezond verklaard.

Ik heb geen baan, heb een opleiding gevolgd voor een sector waarin geen werk is en volg momenteel een nog hogere opleiding voor dezelfde sector. Ik moet een andere richting in maar weet niet welke; geen enkele baan lijkt bij me te passen, ondanks het feit dat ik behoorlijk intelligent ben en goed ben opgeleid hoor en pas ik nog steeds nergens bij.

Zou ik ooit afdalen tot een onacceptabel gewelddadig niveau, bedenk dan dat dit ongeveer 15 jaar geleden begonnen is, maar niet bij mij. Ik maak het alleen maar af…

PS: De laatste zin zal ongetwijfeld niet daadwerkelijk waarheid worden, het is maar voor het dramatische effect.

Mr. Brown