Mijn (ex)-vriendin

Weet je wat een vervelend gevoel is?

Dat je een meisje niet optimaal behandelt, omdat je denkt dat ze niets voor je betekent.

Je hecht niet zoveel waarde aan haar, want ach, zo speciaal is ze ook weer niet.

Er zijn knappere meisjes. Er zijn slimmere meisjes.

Dat je haar pas enorm gaat missen als ze weggaat.

Maar dan is het al te laat.

Je bent alleen.

Je blijft alleen.

Er is niemand die het nog uitmaakt of je goed hebt geslapen.

Waar je over hebt gedroomd.

Er is niemand die vraagt wat je aanhebt, of die het interesseert wat je hebt gegeten.

Of het lekker was.

Je kunt niemand bellen als je je kut voelt.

Van een vriend zal ik nooit lieve, troostende en oprechte woordjes zo waarderen als van m’n ex.

Of gewoon even gezellig bellen, omdat je haar stem zo mist.

Omdat je elkaar al een paar dagen niet meer hebt gezien.

Of gewoon om te vertellen waarom je haar zo waardeert, of om te horen waarom je zo wordt gewaardeert.

Gewoon.

M’n ex en ik konden uren bellen.

Als iemand mij echter later vroeg waar we het over hebben gehad kon ik geen duidelijk antwoord geven.

Gewoon, over ons, zei ik dan.

Je slaapt elke avond alleen in dat koude bed.

Zal ik nog wakker blijven om te wachten op een sms’je van haar?

Nee, ik krijg het vast niet.

Toch maar het volume van de telefoon wat hoger zetten, voor het geval ze toch nog eentje stuurt.

Om te zeggen dat ze zich heeft bedacht, dat ze me is gaan missen.

Maar je wordt niet wakkerge’sms’t.

En de blik die je meteen na het wakker worden op je telefoon werpt eindigt ook in een teleurstelling.

Ze denkt niet meer aan je.

Je denkt nog wel aan haar.

Maar het zijn slechts herinneringen.

Duidelijke herinneringen, dat wel.

Ik weet nog precies wat we tegen elkaar hebben gezegd en wat we hebben gedaan.

Wat ze tegen me zei toen we elkaar voor het eerst zagen, hoe we elkaar onhandig drie kusjes op de wang gaven.

Wat ze aanhad.

Hoeveel mensen er voor haar uitstapten voordat zij uit de bus kwam.

Op welke stoel ze had gezeten.

Ik weet het nog.

Maar de herinneringen vervagen.

Je zult haar nooit meer zien, liefhebben of aanraken.

Je denkt terug aan de woorden die ze zei.

Ik mis je zoooo erg. Ik hou zooooveel van je. Ik wou dat je nu bij me was. Ik kan niet zonder je.

Alle woorden schieten door je hoofd.

Er zijn momenten geweest waarop ik zat werd van haar inhoudsloze ‘ik mis je! xxx, mij’-smsjes. Nu wou ik zo graag dat ik er eentje kreeg.

Maar ik krijg ze niet.

Ik zal ze ook nooit weer krijgen.

Zal ik de oude sms’jes van haar nog eens doorlezen?

Nee, dan ga ik weer aan haar denken.

M’n ex krijg ik nooit weer terug, en met de minuut wordt de afstand tussen ons groter.

Maar je kan er niets aan doen.

Ze wil me niet meer.

Het is te laat.

Ze snapt niet hoe goed ik voor haar kan zijn, hoeveel ze voor me betekent.

Dat ik echt m’n best voor haar wil doen.

Daar is ze te jong voor.

Ik had het kunnen weten.

Ze wil niet met een jongen een toekomst opbouwen, ze wou even een leuk opstootje in haar leven.

Ik was dat opstootje.

Vier weken lang.

Ik heb er intens van genoten.

Officieël is het nog niet eens uit.

We zouden elkaar nog een keertje zien.

We zouden elkaar morgen nog es zien.

Voor het eerst in twee weken.

We hadden al eerder afgesproken, maar toen kon ze niet.

Ze moest steeds met een vriendin de stad in.

Met dezelfde vriendin drie dagen achter elkaar.

Ze kon niet.

Ze zou me nog bellen over morgen.

Maar dat heeft ze niet gedaan.

Dat zal ze waarschijnlijk ook niet doen.

Ze wil me niet meer.

Hemme