Noodkreet van een generatie

Wij worden in de volksmond ook wel de “niksgeneratie” genoemd, en het is waar. Nog nooit was een generatie zo hopeloos en verloren. Er zijn duizenden kinderen/jongeren die iedere dag worstelen met vragen over de toekomst en het leven, en tegelijkertijd zijn er zoveel volwassenen niet in staat om ze antwoorden te bieden. Religie biedt meer angst dan opluchting in deze tijden en altijd zijn er vragen waar men geen antwoord op heeft. Er worden oude normen en waarden gehanteerd daar waar een nieuw denkend mens is gecreëerd. De nieuwste vorm van evolutie is er een van het verstand. Maar deze is door de vorige generaties gecreëerd, opgewekt als het ware.

Met de seksuele revolutie, en het grotendeels wegvallen van de sociale controle, is er een gedeelte van de opvoeding weggevallen zonder dat daar iets voor in de plaats gekomen is. Daar waar men elkaar vroeger waarschuwde als het mis ging met een persoon of een gezin, bleef nu een gapend gat over. Men verzette zich tegen de oude normen en waarden, maar de opvoeding bleef op dezelfde stugge manier verlopen. Daar begon de “ruzie” tussen ouderen en jongeren. De seksuele revolutie had een brug moeten zijn over de generatie kloof, maar daarin tegen werd er een bres geslagen. De ouderen begonnen steeds vroeger de jongeren te pushen om hun tijd effectief in te delen en volwassen te worden. Maar… Kinderen(jongeren dus ook) mogen niets zeggen. Dus alhoewel de gedachten van jongeren steeds sneller volwassen werden, bleek ertussen volwassenen en jongeren geen ruimte voor discussie waar die tussen twee volwassenen wel is. Vanaf dat moment was de term “Ontspoorde jongere” een maatschappelijk erkend begrip. Een vervelend detail van dit alles is, dat de jongeren met het volwassener gaan denken, ook bewuster werden van alles, dus ook van angst. Angst voor kernwapens, oorlog, scheidingen, drugs, moord en vele andere dingen die door de vorige generaties in de wereld zijn gestort. Steeds vroeger komen jongeren met vragen over de toekomst maar antwoorden blijven uit. Ouders kunnen/willen er niet over praten en dus kunnen de jongeren nergens heen.

Hoelang moet dit doorgaan voordat men doorheeft dat dit niet kan, het is niet eerlijk. De volwassenen hebben angst in de wereld gestort, en eisen dat de jongeren er mee omgaan zonder ze te vertellen hoe. Is het dan gek dat wij, de “niksgeneratie”, zo hopeloos en verloren zijn? Er is inmiddels een generatie van bange, depressieve jongeren ontstaan, maar volgens de volwassenen vragen ze alleen om aandacht. Snappen die mensen niet dat bewustwording eisen een verantwoordelijkheid meebrengt? De verantwoordelijkheid dat je de middelen aanreikt om ermee om te kunnen gaan.

Helaas hebben de meeste ouders van de “niksgeneratie” zich deze middelen niet meester gemaakt, waardoor de jongeren bang, en alleen in het diepe worden gegooid. Als een jongere hier niet mee om kan gaan word hij/zij bestempeld als moeilijk, lastig of onhandelbaar. Ouders die de opvoeding niet aan blijken te kunnen jagen zo hun kinderen bij ze weg. Maar ze blijven roepen: “Aan ons ligt het niet”, en de maatschappij gelooft ze.

Is het eerlijk dat een kind van twaalf weet waar hij drugs moet halen? Is het eerlijk dat dat kind die drugs kan gebruiken omdat z’n/haar ouder het niet willen/kunnen zien? En is het dan eerlijk dat die ouders roepen dat het kind onhandelbaar is zonder reden? NEE!!!!!!! De ouderlijke macht blijkt net als absolute macht een regelrechte weg naar corruptie, en de kinderen zijn er de dupe van.

Wij worden de “niksgeneratie” genoemd, maar de “alles ontzegde-generatie” zou een eerlijkere naam zijn.

Perril Mayhem