Sterven doen we alleen
Ons hele leven draait om samenleven.
“Wat denkt de ander van mij?”
Als het slecht gaat met mensen dan zijn er altijd wel mensen die zich daar druk om maken. Toch…
Waarom, sterven doen we toch alleen.
Niemand kan zeggen: “Ik ben samen met hem/haar gestorven”.
Mensen willen niet alleen zijn wanneer ze sterven, maar voor het sterven zelf is niemand nodig behalve jij zelf. De laatste adem, de laatste hartenklop, het is allemaal van jou. Sterven is niets meer dan het aardse verruilen voor iets onbekends, we weten niet wat er aan de andere kant van de scheidslijn is en dat maakt ons bang. We verwachten mooie dingen te zien, maar we weten ook dat dat niet hoeft. Nee, pas wanneer we alleen zijn en er is niemand die je hoort, dan weet je waarom men bang is om te sterven, eenzaamheid is namelijk net dood zijn. Je sterft alleen, en daarom zou men het beste alleen kunnen leven. Geen pijn frustratie of wat dan ook, slechts de waarheid, is dan aanwezig…
We zijn allemaal alleen en daarom sterft men alleen.
En dat is niet slecht.
Waarom zou je herinneringen mee willen nemen naar die andere plaats?
Waarom zou je je verzetten tegen het enige dat vast staat in je fysieke bestaan?
Waarom zou je jezelf de pijn van het missen aandoen als men toch alleen sterft?
We sterven allemaal alleen en zo hoort het te zijn.
Perril Mayhem