Normen en waarden
De meeste mensen beginnen al te gapen bij het zien van de titel. Alweer dat irritante Normen en Waarden? Weer dat respect, die zoveel besproken term. Iedereen heeft er zijn eigen menig over. Iedereen heeft toch zijn éigen normen en waarden? Of toch niet hellemaal? Ik ben een puber, en heb aardig wat en aardig veel problemen met me ouders, maar is het niet zo dat vooral je ouders bepalen wat jóúw normen en waarden zijn. Als hun normen en waarden binnen jou “ideaal” vallen dan neem je ze vaak over en als jij ze absoluut “crap” vind dan zet je je ervanaf en ga je waarschijnlijk aan de andere kant staan, maar ik wil mijn éigen normen en waarden hebben en niet van me ouders afgeleide standaard dingen. Hoe kan ik me eigen normen en waarden ontwikkelen? Want daar is de pubertijd toch voor? Zelf denk ik altijd dat de beste methode is om me gewoon vrij te laten de wereld te laten verkennen en kijken waar ik uit kom, maar zelf weet ik natuurlijk ook wel dat 1. mijn ouders dat nooit goed zullen vinden en 2. het uiteindelijk toch niet de goede weg is. Me ouders hebben de taak om me optevoeden en zijn verantwoordelijk voor me. Dat hoor maar al te vaak van ze. Als ik weer eens iets wil doen en het staat ze niet aan (me pa luistert tegenwoordig niet eens meer en zegt meteen NEE!) Maar als er wel geluisterd word is het antwoord meestal ook nee en als ik om een reden vraag (wat mij heel logish lijkt, als je geen reden hebt om het niet te laten mogen waarom verbiedt je het dan?) luidt die vaak: “Omdat ik dat vind en ik ben nou eenmaal je vader” of hij zegt : “Je respecteerd me reden toch niet”. Maar wat is respecteren? Als me pa me een reden geeft waarom het niet mag, ja dan ga ik hem proberen te overtuigen om te proberen of het toch nog zal mogen… meestal is dit verspilling van me tijd want me pa zo is iets te concequint, ookal kan je bewijzen met 99 formules dat je gelijk hebt dan nog geeft hij niet toe. Ik ga me hierdoor wel heel erg afzetten tegen me ouders en erger me aan vrijwel alles wat ze doen. Misschien dat ik hierdoor wel me eigen normen en waarden krijg. Maar is dit de ideale manier? Want de sfeer in huis word er niet beter op. Ik word aangeraden door vrienden en de dokter om naar het RIAGG te gaan om erover te praten met iemand. Maar wat is nou wél de goede manier? gewoon je jeugd beleven en de rest maar op je af laten komen en je er niet druk om maken? Gebeurd dat allemaal vanzelf wel? Ik weet het niet. De ideale manier misschien bestaat ie niet en anders… ik houd me aanbevolen.
Bwammie