Open brief 2

Beste…

Ik ben weer eens ontzettend down, ik zie niet in waarom ik zou vechten voor een toekomst waar ik niet in geloof. Ik denk niet dat ik ooit zal geloven dat ik het wel aan kan. Tegenwoordig ben ik constant woedend, nee, niet woedend, maar razend. En ik kan het er niet eens uitgooien. Wanneer ik daarmee begin, dan houd het niet meer op. Ik loop nog steeds op mn tenen om mn moeder te ontzien die me in deze positie heeft weten te krijgen. En waarom?, heb ik geen rust verdient? is veertien jaar vechten niet genoeg om rust te mogen ontvangen? Toen ik het wilde nemen besloot het lot dat het mijn tijd nog niet was, en zorgde dat ik weer bij mn ouders kon wonen en aan een basis kon gaan werken voor een toekomst. Maar zodra ik moeite heb met mezelf te handhaven, word er nog even een schepje bovenop gedaan zodat ik in staat ben om iemand te vermoorden. En wat er ook gebeurt, en wat er ook tegen me gezegd word, ik mag niet boos reageren tegen mn “moeder”. Ik ben het zat, ik ben aan mezelf aan het werken en nog steeds moet ik vechten tegen de achterbakse buien in dit huis. Door gebrek aan privacy en een overdosis vernedering ben ik inmiddels zover dat ik, wanneer ik de woede op voel komen, niet eens meer weg wil lopen. Ik wil moorden, slaan en schreeuwen, maar boven al, wil ik dat de pijn stopt.

Nu word er tegen me gezegd dat, wil ik volledig genezen, het het beste zou zijn als ik niet meer bij mn ouders zou wonen. Helaas kan ik nergens heen. Ik mag lekker alle crap over me heen laten komen net zolang tot men roept:”die gozer verpest nog steeds alles”. En dan word ik weer op de straat gezet.

IK WIL RUST AAN MN HOOFD!!!!!
1 weg of n andere

Perril Mayhem