Doom room

Hou mezelf steed langer en vaker bewust wakker
Ook al knikkebol ik, zit ik continue te gapen
Verstoor me ritme, maak me fysiek bewust zwakker
De onrustige gedachten houden niet van slapen

Draai vaker en vaker vele nachtelijke overuren
Lijk door kwellende gedachten onderhad bezeten
Schijt aan mezelf,ook aan de onder-en bovenburen
Lakoniek overzie ik het gebrek aan n zuiver geweten

Nachtelijks boet ik nog immer voor het verleden
De chronische pijn overheerst continue me brein
Dagelijks te uitgeput voor ook maar n blik op t heden
Telkens afvragend hoe n leven zonder pijn zal zijn

Berust moedeloos,doorgedraaid in de ellende
Het daglicht vervreemdend als een pijnlijke hallucinatie
Maak onbewust van me omgeving een hopeloze bende
Ogen traanloos, prikkend van verstikkende frustratie

Mijn doom-room zuigt me leeg van alle kracht en hoop
Te lang vastzittend in pijn, kan er bijna niet meer tegen
Langzaam maak ik me lichaam klaar voor de sloop
Verlangend naar het einde van deze duistere regen

Uitgeput van het vechten,het kwaad lijkt te gaan winnen
Overgave aan demonen in mijn veels te zware hoofd
Er brak al veels en veels te vaak iets hard van binnen
En ook te vaak werdt me telkens valse hoop beloofd

Waarom wil mijn duisternis maar niet verdwijnen?
Waarom passeerde ik bewust het point of no return?
Waarom ben ik langzaam maar zeker aan het wegkwijnen?
Vind ik dan pas eindelijk echte rust als n hoopje as in een urn?

El13