Open brief

beste…

Op het ogenblik gaat het niet echt lekker. Sinds een paar dagen moet ik mn emoties onder ogen komen, maar dat valt me zwaar. Ik loop rond met een onbestemd gevoel, en ik begin te huilen op de vreemdste momenten. Na jaren niet op emoties gelet te hebben, blijkt nu dat ze niet verdwijnen, ze blijven, en als je je daarna opensteld komen ze terug met wraak. Woede, verdriet, frustratie, angst en pijn, allemaal tegelijk, zo erg zelfs dat ik niet eens weet welke emotie er op dat moment het ergste is. Ik ben kwaad over het verleden, verdrietig over gemiste kansen en verloren liefde, gefrustreerd omdat ik mezelf niet meer onder controle heb, ik ben bang omdat ik weet wat mensen elkaar aan kunnen doen, en daardoor heb ik pijn. Ik ben moe van het vechten. En ookal hoef ik niet meer bang te zijn voor geen eten of geen slaapplaats, toch moet ik nog steeds vechten om op te staan. Ik moet nog steeds naar een wereld kijken die ik niet wil zien, omdat ze mij niet gezien heeft.
Is dat eerlijk?
“Pas je aan”, “Doe dit”, “Doe dat”, “Gewoon werken, dan komt alles goed”, “Stel je niet aan!!!”.
Al het bovenstaande heb ik geprobeerd en nu de basis in orde is en ik in therapie ben, kan ik nóg niet met emoties om gaan.

Hoelang nog?

Perril Mayhem