Mijn frustratie

Onrecht, ik zie het en word kwaad.
Waarom doen mensen elkaar zulke dingen aan?
Moord, mishandeling, verwaarlozing…
Het maakt me zo kwaad.
Ziet er dan niemand de pijn die het meebrengt?
Hoe kunnen advocaten slapen wetende dat ze criminelen vrij willen krijgen, voor geld.
Hoe kan een moeder haar kind slaan en tegen dat kind zeggen dat dat kind niet meer welkom is.
Kan de vorige generatie echt zeggen dat ze hun best voor ons hebben gedaan of zijn ze blijven hangen in het absurde idee dat als je huisje boompje beestje hebt dat alles wel goed zal komen?
Ik wil opkomen voor mensen wie onrecht is aangedaan, maar het zijn er zoveel. En onrecht zit overal.
Op school, waar de populaire leerlingen het leven van de “losers” verpesten, letterlijk.
Op het werk waar de chef uitzendkrachten misdeeld.
In een relatie waar geslagen word.
In een gezin waar niets gezegd word.
In de nietroken-wetgeving waar de rokers als zware criminelen of leprapatienten worden afgeschilderd.
In een jongerencentrum waar men op strepen gaat staan die men ter plekke verzind.
En ‘s avond op straat wanneer agent een groep jongeren wegstuurt omdat ze niets te doen hebben.

Woest word ik hiervan…
Wie zijn al die hufters dat ze zo’n invloed hebben op MIJN leven.
Zoals ICP’s violent j al rapte…

“How many times can a judge dicide my fate?”
“Who is he? A bitch, nothing great”
“He takes shits, and fucks us all floppy white”
“Plays with his balls, and judges MY LIFE”
“And who the fuck is he?”.

Niet dat ik tegen rechters ben, maar het komt op het zelfde neer.
Als een rechter een kutdag heeft zijn de straffen zwaar.
Helaas zie ik overal mensen om me heen en overal zie ik het onrecht dat ze meebrengen.
Dit zal mijn hele leven zo zijn.
daarom valt het leven me zwaar.
Ik heb gezien, gehoord en gevoeld waar mensen toe in staat zijn, en ik zie het nog elke dag.
En mensen maar vragen…
“Hoe komt het dat je depressief bent?”.

DAAROM DUS!!!!!

Perril Mayhem.