School

Morgen weer naar school – weet niet echt wat ik daarvan vind. Ja je ziet iedereen weer, hoi! Leuk! Maar toch, er is iets wat me niet aanstaat. Je moet je naar een bepaald beeld gedragen. Je kunt jezelf niet echt zijn. En daar baal ik van.

Ze stellen ook altijd vragen, alsmaar die vragen! “Hoe gaat het met je?” “Wat heb je van het weekend gedaan?”. Alsof hun dat wat kan schelen?! NEE! Het boeit ze allemaal geen flikker, maar ze vragen het toch. Waarom? Omdat het van ze geacht wordt in deze rotmaatschappij!

Stel dat ze echt zouden vragen, hoe het met me gaat. Pff als ik de waarheid vertel, rennen ze gillend weg! Haha zwakkelingen! Ik zie ze al rondom m’n hoofd staan – naar binnen kijkend – oh wat zullen hun gezichten betrekken als ze het allemaal zien! Heerlijk! En ik zal ze allemaal uitlachen, want het is mijn hoofd, zijn mijn gedachten! En zodra ze naar binnen zijn gezogen, binnenin mijn gedachten, zal ik huppelend om ze heen dansen! Voor hun ogen zal ik m’n arm openhalen, of nee wacht, m’n been, nog beter! Terwijl het bloed langs m’n been loopt, zullen hun gezichten steeds witter worden… Totdat al het bloed uit hun gezicht is vertrokken..

Ha! Dan moeten ze eens komen met hun problemen. Ja ik vind het zoooo sneu voor je dat papa je die ene oh-zo-leuke jurkje niet wil geven… En inderdaad, ik zou ook echt zelfmoord plegen om die pukkel op je neus! Afschuwelijk! Dat je daarmee over straat durft te gaan.. Echt, tja, heel moeilijk! Flikker nou toch effe heel snel een eind op! Denk eens aan die anderen, weleens bij stil gestaan dat er mensen zijn die het gewoon echt moeilijk hebben!? Stel je wordt geboren met Aids. Stel je krijgt een ongeluk en je verliest controle over je eigen lichaam. Je hersenen doen het nog prima, maar je zit vast in een lichaam dat niet werkt. Oe lol.

Just me