Stille n8, heilige n8

De duisternis valt over het nog maar net van de hittegolf bekomen nederland.
Vollemaanlicht schijnt extra licht op de door kunstlicht verlichtte straten.
De lichten weerspiegelen met glans op het glimmende asfalt.
In plassen regenwater vervormen de lichten tot dansende vlammen.
Vanuit lekke daggoten, langs veroeste regenpijpen drupt en sijpelt de bui nog na.

Met stevige tred door plantsoenen, over pleinen, langs torenhoge kantoorpanden.
Intussen houden de ogen alles wat leesbaar/zichbaar is in de gaten.
De door de massa onbegrepen tekens/namen/afbeeldingen.
Die uit vrije wil door creatieven verspreid zijn op het talrijk aanwezig straatmeubulair.
Elk leeg oppervlak lonkt verleidelijk naar de ogen.
Als een leeg doek die de schilder prikkelt het te bewerken.

De drang naar expressie pompt door de aderen.
Het hart vervuld met een onbeschrijfbaar gevoel.
3 vingers en 1 duim jeukend naar aanraking met het blik.
De wijsvinger jeukend naar anraking met het plastic.
Gedreven door de passie voor creatie.

De rechterhand omklemt in de ruime broekzak de aansteker.
Linker hand tast in de eveneens ruime broekzak naar het mobieltje.
Op de groene display verschijnt na invoering van de code de excacte tijd.
“Time 4 some action..”, klinkt toepasselijk uit de koptelefoon.
Nadat het mobieltje is uitgezet, worden de veters ff herstrikt.

Verlangend naar de chemische geur snuiven de neusgaten wederom de nog warme buitenlucht binnen. De ogen helemaal in hun nopjes met hun rol in het komende zintuigelijke samenspel.
Ze zijn bewust van de verantwoording die op ze rust.
En onspannen zich nog ff door wat doelloos te staren.

De zwarte muts op het verregende hoofd wordt naar beneden uitgerolt.
Wat overblijft zijn 2 cirkels met ogen en 1 met een mond.
3 gaten in een zwart vlak. Het lijkt geen toeval, steeds weer die 3!
Vingers en duim worden geknakt en gestrekt ter voorbereiding.
De koptelefoon verdwijnt samen met de bijbehorende discman in de rugzak.

Vanuit de schaduwrijke struikpartij is er goed zicht op het doel en de omgeving.
Enige minuten wordt met ingehouden adem en gespitste oren gescanned.
Priemende ogen staren in het rond, alles lijkt veilig stil en verlaten te zijn.
Geruisloos wordt het veilige struikgewas verlaten, om naar het hek in het kunstlicht te sluipen.
Gehurkt bij het hek wordt met behulp van een kniptang een soort deur gemaakt.
Dit alles onder t mom van “beter knippen, dan klimmen”*

Er wordt geschud, de eerste spontane lijnen verschijnen.
De voorbereiding bestond ditmaal wederom alleen aan de kleurkeuze,de tas inpakken.
Zonder gedachten over het hoe & waarom aan de slag!
Uit eigen wil iets maken op een plek die gezien wordt, daar draait het in dit geval om.
Er wordt totaal niet nagedacht over wat anderen er van zullen gaan vinden.
Meer vanuit de gedachte “X-press Yourself.”**

Intussen beginnen de basisvlakken gevuld met kleur te raken.
De chemische doch zeer fijne verfgeur prikkelt de wapperende neusharen.
In de verte horen de oren alleen het getjirp van krekels, sprinkhanen enzo.
Dichterbij alleen het ritmische gesis van de verf die onder belachelijk hoge druk het blik uitsproeit.
Af en toe onderbroken door het gerol van de rollende kogel die zorg dat het drijfgas en de verfmoleculen zich goed vermengen.
Wanneer er al meerdere lijnen verschijnen,wordt er nog ff met een kritische blik vanaf een afstandje gekeken. Het eind al bijna in zicht.
Ineens borrelen de woorden “Er moet meer gehakt worden!”***op.

De hersens enigzins door verfdampen op hol geslagen.
Dwarsliggen met stijl, het blijft een levendige hobby/levensstijl in elk geval.
“Gewoon je ding doen” klinkt net te standaard.
“Met passie en oprechtheid je ding doen”, klinkt dan al iets beter in de oren.
En zal uiteindelijk ook beter voor de ogen zijn.
Voor stijlontwikkeling, kleurenkennis, is oefening, experimentatie, nodig.
Niet bang zijn een spontane lijn toe te voegen.
Velen denken er met veel oefenen alleen wel te komen, maar vergeten dat enige tekentalent ook niet geheel onmisbaar is voor groei en bloei.
Ook dit onder het mom: “Niet kletsen, maar schetsen!”****

Als het af is, wordt vanuit dezelfde veilige struiken nog ff nagekeken.
De koptelefoon wordt weer opgezet, nadat er van cd gewisseld is.
Het warme trompetgeluid van Chet B. vervuld de oorschelpen met rustgevende klanken.
Het adrenaline-peil zakt alweer langzaam tot normaler niveau.
Met een ontspannen gevoel kijken de ogen naar het uiteindelijke resultaat.
Kritisch worden de dingetjes die net iets anders gekunt hadden, opgeslagen.
En met vreugde over het alghele resultaat wordt het bloed wat verdunt met wat alcohol.
De gedachte de creatie in daglicht te aanschouwen groeit met de minuut.
In het schemer van de vroege ochtend vervagen de nachttinten.
De frisse kleurtjes stijgen langzaam in felheid en gradatie.

Een zonsopgang is zowiezo een fijne aangelegenheid, maar ‘n combinatie als deze is ook niet geheel vervelend te noemen.
Vergelijkbaar met een regenboog die ineens tegen een grijze hemel afsteekt.
Zonder hierbij gelijk in E.O.-termologie als “er is hoop” te denken.
Niet dat de creatieven zonder hoop zijn, maar veelal een net wat andere hoop.
Al was het maar de basis-hoop dat het droog zal zijn in de geplande verf-uren.
De hoop stijl blijvend te kunnen laten groeien.
En natuurlijk de hoop naar weer eens een geslaagde nachtwandeling………

Met dank aan diegene die hun verhaal vertelden…. zodat vanuit jullie perspectief dit vertelsel verteld kon worden… zonder hierbij in namen-noemerij te vervallen….

el13

(bronvermelding:
* citaat “Contra..excuse me, i’ve got a system to destroy”
** citaat NWA songtitel
*** citaat “Keep It Movin”
**** citaat “Picasso”)