Bureaucratie

Daar zit ik dan.
De kamer om me heen is als een operatiekamer zo steriel.
Voor me zit een man te vertellen over de papieren die ik in moet vullen.
Als ik naar de papieren kijk, liggen er genoeg om een complete boom mee samen te stellen.
“Bij de volgende afspraak moet je ook de voplgende papieren mee nemen”.
Er volgt een opsomming van lijsten, bewijzen en inschrijvingen.
In gedachten ben ik een bos aan het bouwen van al dat papier.

“Over twee weken hebben we weer een afspraak”.
De man staat op en bonjourt me de kamer uit.
Gelukkig moest ik toch naar het riagg
Na een eerste gesprek had ik een intake-gesprek die gevolgd werd door een orienterend gesprek.
En nu ging ik op weg naar Ede waar ik het echte(!) intake gesprek zou hebben. Op het ogenblik zit ik te wachten op een reactie van de gelderse roos, en de sociale dienst.

Als ik niet al depressief was zou ik het worden.
Tot nog toe is dit mijn conclusie over BUREAUCRATIE:

Je word bedolven onder het resultaat van een half bos, om vervolgens te wachten en te wachten.
Als het je te lang duurt en je gaat bellen word er gedaan als of je gek bent, en als je (zoals ik) al gek bent heb je pech en moet je….
wachten.
lang leve de bureaucraten
NOT!!!!!

Perril Mayhem