Zoeken naar de perfecte

Zoeken naar de perfecte liefde is niets anders dan zoeken naar het onbereikbare.

Volgens mij hebben we ze allemaal wel eens gehoord. Van die prachtige verhalen over mensen die de zogenaamde ‘ware’ vinden. Iemand waar ze de rest van hun leven zonden problemen en zonder grote ruzies mee doorbrengen. Waar komen deze verhalen eigenlijk vandaan. Of nou ja, verhalen? Ik denk dat ik het beter fabels kan noemen. spinsels der romantische geest. Want het is een feit dat het onmogelijk is om ‘de ‘ware’ te vinden. Waarom wil de mens zo graag een ware persoon vinden, waarom neemt niemand ooit genoegen met de mensen die op hun pad komen en waarom blijft men zoeken naar en hopen op een mogelijke ware liefde? Volgens mij word dit allemaal veroorzaakt door het christendom en de media.

[Het christendom maakt het begin]
Ik zal eerst verklaren waarom ik denk dat het christendom hoofdzakelijk verantwoordelijk is voor dit fabeltje. Volgens de bijbel (het houvast van elk goed christen) werd heel lang geleden de wereld in 7 dagen geschapen door onze almachtige god (let op: in deze zin ligt een ongelovig cynisme, want ik geloof overduidelijk niet in een god). En zoals wij allemaal weten werd ergens in die 7 dagen ook een ongelukkige man geschapen. Waarom ongelukkig? Hij had toch alles wat hij maar kon wensen in dat heerlijke paradijs? Ja dat had hij, alles dus ook eenzaamheid. Daarom besloot onze lieve heer dat Adam (want zo heette onze ongelukkige man) wel een vriendinnetje kon gebruiken. Dus hij nam een rib van Adam en schiep daaruit Eva, om Adams eenzaamheid weg te nemen. En hier komen we meteen tot de essentie van mijn link naar de religie. Eva is geschapen uit het lichaam van haar vriend/man dit is een directe suggestie naar een ware. Want wie past er beter bij jou dan iemand die uit hetzelfde vlees en bloed gemaakt is als jijzelf? Op zich zou dit een mooi verhaal zijn en zouden mensen er ook best van kunnen genieten. Net als van elk ander doktersromannetje.

[De media maakt het af]
Maar juist op dit punt begaat de media een grote fout. Er worden (kranten)artikelen, verhalen en films gebaseerd op dit fabel. Waardoor de domme massa gaat geloven in het bestaan van een ware persoon. Want wie kent er niet Shakespeares Romeo and Julliet of van die lekkere sappige films waar 2 geliefden elkaar uiteindelijk in de armen vallen. Zie Titanic, waar 2 ware geliefden elkaar vinden, maar ook direct weer verliezen.

[Tja]
Allemaal heel leuk en aardig, maar wie is er nou zo dom om zijn hele leven te weiden aan een filmscript. Uiteraard is dat precies hetgeen dat de gemiddelde mens probeert te bereiken, het volgen van zo’n sappig filmscript. Liefst tot in de details. Een doel dat overduidelijk nooit bereikt zal worden. Ja, je denkt hetzelfde als ik, werd het zoeken naar een onbereikbaar doel geen romantiek genoemd in de literatuur? Dus niet alleen de ‘echte romanticus’ is op zoek naar iets ongrijpbaars. Ook de gemiddelde mens mag vanaf nu een romanticus genoemd worden. Of hij/zij moet nuchter genoeg zijn om op te staan uit deze roes en uiteindelijk in staat zijn het zoeken op te geven. Om daarna iemand tegen te komen waar hij/zij van gaat houden, daarmee zal trouwen en zonder verdere zorgen over die ‘gemiste ware’ gelukkig te worden. In tegenstelling tot al die anderen die wel blijven zoeken en uiteindelijk ongelukkig worden in hun huwelijk omdat ze maar blijven verlangen naar die ‘perfecte’ persoon.
bo