ik – melkmuil

Donker, koud en verlaten, dit zijn mijn dagen de nachten onbeschrijfelijk. Smachtend, wachtend en verlangend naar die ene straal vloeibaar goud die mij ziel weer kleur zal geven.

Die bundel warmte die mijn wezen weer kan laten bloeien zoals deze ooit eens gebloeid heeft voor die ene,
die ene die nooit meer zal zijn of worden.

Verlangend, zoekende en smekend voor die ene ander, die ander die kompleet maakt,
Het laatste stukje van de puzzel van mij ziel.

Mijn ziel ongrijpbaar als de wind en vluchtig als de liefde, altijd op zoek, nimmer vindend dat wat voor zich ligt.
Nimmer zal hij zijn zoektocht staken, nimmer overgaven want zonder de liefde zijn mijn dagen donker,
Koud en verlaten om nog maar te zwijgen over de nachten.

melkmuil