De roep der natuur

Alweer klinkt het zachte gefluister dat overal doorheen lijkt te komen.
Geen muziek of lawaai kan dit doen verstommen.
De roep is terug.
Mijn muze leeft weer.
Ze roept me.

In dromen zie ik flarden van haar.
Soms haar ogen, soms een glimp van haar gewaad.
Ze is menselijk maar niet bekend.
Wie is ze toch?
Is ze wel iemand, dat moet wel…
Ze roept me.

In haar armen gedreven door frustratie,
in haar armen gelegen uit affectie.
Ik blijf de roep horen.