Oneindige sleur

mn hoofd zit te vol om nog na te kunnen denken
ik lijk m’n oma wel, die kan ook nooit iets weggooien
als ik wil kan ik overal een enorm probleem van maken
op zn tijd een drama queen, maar dat zijn mijn eigen zaken

herinneringen komen mn oren uit en ik kan de oplossing maar niet horen
mijn ogen stijf gesloten, zien alleen aan de binnenkant het verleden
de glimps die ze opvangen van wat er komen gaat, verrast ze altijd even
het verleden is zo zwart, de kleuren van het heden doen ze beven

ik moet naar de wc, ik hou het echt niet meer op
maar er zijn teveel zinnen, woorden vliegen door m’n kop
ik beweeg mn vingers over de toetsen, zo spastisch als een pop
maar ooit komt een tijd en dan zijn de woorden gewoon op

gabriel