De Kleine Overwinning

Ik rook te veel. Elke keer als ik een nieuwe pakjes sigaretten ga halen besef ik mij dat ik dit luttele uren eerder ook al heb gedaan. Dit is niet goed zeggen ze. Ochtend na ochtend kom ik een stapje dichter bij het uithoesten van mijn longen wat eigenlijk een zeer onaangename ervaring in herhaling moet zijn maar ergens vind ik het wel gaaf. Net als coke. Ik voel mij verrot lekker terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn wenkbrauwen er af te kauwen en het gevoel heb dat ik mijzelf kan oprollen in een bolletje zwarte wol. Soms, vlak voordat ik weer een keer nuchter word en mij helemaal klote voel en voor de zoveelste keer zeg dat ik er nu voorgoed mee kap zie ik mijzelf van een meter of drie aan afstand terwijl ik knetter stoned ben en bekijk ik mijzelf critisch. Ik zie hoe ik me gedraag, de dingen die ik zeg, de lugubere clown waar ik dan in verander. Toch kan ik het niet laten aangezien ik mij na het opsnuiven van mijn kleine witte overwinning voel als Jezus. Geef mij maar een drooggelegd meer zodat ik deze vol kan pissen en lichtvoetig kan oversteken. Ik zeg de meest fantastische dingen op deze benevelde momenten. Literatuur ontstijgende verbale kunstwerken rollen van mijn lippen die jammer genoeg vaak niet geregistreerd kunnen worden omdat de apathie ook zijn smerige smoel om het hoekje gooit en een oogje in het zijl houdt. Geen zin om op te schrijven, geen zin om de record knop in te drukken. Mijn geheugen laat mij later ook vaker in de steek dan mij lief is en de medeplichtigen bij de drugsdaad weten er ook niks meer van te herhalen of hebben er hun eigen versie van gehallucineerd. Zelfs het je verrot voelen is een ervaring op zich. Dit voelt ook als een overwinning.

Ik kan mijn lichaam van alles aandoen en toch blijf ik staan, lopen, praten en lachen alhoewel ik mij toch vaak afvraag wat dit allemaal met mijn hersenen doet, met mijn ziel voor zover ik daar ooit in zou kunnen geloven. Ik merk dat ik verander en na een paar hevige zenuwinstortingen voelt de dood steeds warmer aan, meer welkom. Of dit door mijn misbruik komt weet ik niet. Ik misbruik het leven maar naar mijn mening nog lang niet genoeg, in ieder geval niet op dit moment. Een goede clown laat zijn depressie nooit doorschemeren en ik verdien waarschijnlijk een Oscar daarvoor dus dacht ik pas bij mijzelf dat het geeneens een slecht idee zou zijn om met een acteer opleiding te beginnen. Niet dat ik moet leren hoe ik moet acteren maar meer om de schaamte drempel te leren overbruggen. Schaamteloos liegen, met vele vrouwelijke collegae het liefdespel spelen en wie verliest doet de afwas. Een groot acteur worden en op mijn veertigste sterven nadat ik meerdere malen omringd werd door een grote verscheidenheid van drugs, drank, vrouwen en ingebeelde rijkdom. Ik zou natuurlijk ook gewoon trouw mijn huidige baan proberen te houden, een welwillend vrouwtje kunnen huwen, kindertjes kunnen maken en clean blijven maar ja, dan haal ik waarschijnlijk de dertig niet eens. Het leven zuigt harder dan welke vrouw dan ook en naar mijn gevoel niet lang meer. Nee, niet bij mij. Ik hou niet van afwassen.

60n20