Later en groot

‘Het is later en ik ben groot.’ Zo lees ik op het billboard.
Keer op keer als ik erlangs kom, vraag ik me af of ik dat word.

En telkens weer denk ik, ‘was het maar zo’n feest!’
Dan was ik tenminste iets of wellicht al iets geweest.

Maar ik ben niets en niemand nog. Niemand die mij roemt.
Ik heb geen betekenis, men volgt, verwachtingsvol, wat komt.

Ik wil jullie verwachtingen niet, wie weet word ik een flop!
En dan, zal iedereen mij haten, want ik kon er niet tegenop.

Was ik al maar 20 jaar verder, werkend en getrouwd.
Wie weet al kinderen, voorwie ik leef, waar ik oneindigveel van houd.

Dan was ik tenminste iets en misschien verwachtingen beschaamd.
Maar niemand die nog iets van me wil, of mij dingen vermaand.

Maargoed, ik ben pas 17 en de toekomst ligt voor mij nog open.
Ouders, scholen, werk en vriend, volgen hoe mijn weg zal verlopen.

En ik hoop dat als het later is en ik dan toch groot zal zijn,
Ik zal terugkijken met een lach, tevreden, ookal is mijn geluk klein.

Dat een ieder aan mij kan zien, dat ik een vrouw ben, gelukkig met wat ze heeft.
Dat men zal zeggen ‘kijk, zij heeft haar leven echt en werkelijk geleefd.’

lactamaeon