Parkbench

Op een rood geverfd bankje weggescholen in zijn jas
zit een man doelloos te staren naar het deinend hoge gras
In een stad vol lamme mensen is het moeilijk om te staan
maar rustig dromend op zijn bankje kan hij de hele wereld aan

Terwijl hij denkt aan alle dingen die hem nooit hebben gezind
laat de maan hem nog eens weten dat de tijd het altijd wint
En dus pakt de man zijn spullen want hij realiseert zich goed:
Je moet er zelf wat van maken, er is niemand anders die dat doet.