De liefde van een kind (6)

Knetterstoned, zoals danielle het noemde, zat ik even later te genieten van een heerlijke kop koffie. “Rook jij wel vaker van die sigaretten?” Danielle moest lachen. “Jointjes bedoel je?”, ze nam nog een hijs en blies m weer uit.”Af en toe”. We praatten nog wat over van alles en nog wat, toen ze mij ineens een vraag stelde. “Waar betaal jij je spullen van, ik bedoel, je werkt niet en voor een uitkering heb je veel te veel spullen”. Nu was het mijn beurt om te lachen. “Betrapt”, ik nam een slok van mn koffie en legde uit. “Ik heb een paar jaar geleden een enorme geldprijs gewonnen, en nu hoef ik nooit meer te werken”. “Sterker nog, ik hoef niets meer en kan alles”. Danielle trok haar wenkbrauwen op en knikte bewonderend. “Dus je zit goed”, zei ik en gaf haar een knipoog. Na nog twee uur en nog vijf winkels had Danielle een garderobe, wat spulletjes die een vrouw nodig heeft en spulletjes voor op haar kamer. Omdat ik niet meer in staat was om te lopen, vanwege mijn knieën, belde ik een taxi om ons naar huis te brengen. In de taxi zat Danielle sommige spulletjes te bekijken, ze haalde een jurkje tevoorschijn en liet het aan me zien. “Deze is voor speciale momenten”. Ze was helemaal opgeknapt en straalde als de ochtendzon in juli.

Eenmaal thuisgekomen rende Danielle, met haar volle tassen naar haar kamertje. Direct daarna kwam ze weer beneden. “Ik ga even douchen, en daarna ga ik een modeshow geven, dan moet jij zeggen hoe je het vind”. Daarna verdween ze weer. Nu had ik even rust. begrijp me niet verkeerd, ik voelde me fantastisch met haar in huis, ze was lief en energiek. Maar dat laatste vergde behoorlijk wat van mijn energie. “Oh ja, moet je eens in mn rugzak kijken”, riep Danielle van boven. “Niet alles in een keer opmaken oke?” “Oke” riep ik zonder dat ik in het tasje gekeken had. Voorzichtig opende ik het tasje en zag een klein flesje whisky zitten. Omdat het tasje verder leeg was begreep ik dat ze het voor mij had gehaald, maar wanneer, en hoe? Hoe dan ook, ik pakte een glas en schonk een bodempje in. Daarna wachtte ik op de “modeshow”. “Tatatataa”, de stem van danielle vulde de ruimte. “Het publiek zal nu gaan genieten van de “Daniellemode show”. Ze kwan de trap afgelopen in een veelte grote broek en een piepklein topje. Daar overheen had ze een trui met een ritssluiting en capouchon. “Dit is mn dagelijkse kleding, en ik ga nu mn nette kleding showen”. Ze rende weer naar boven en even later kwan ze weer benden met het jurkje aan dat ze had laten zien in de taxi. “Hoe vind je het?”, vroeg ze terwijl ze ronddraaide. Mijn mond viel open van verbazing, wat was ze mooi. “Schitterend”, was alles wat ik wist te zeggen. Met een grote lach op haar gezicht rende ze weer naar boven.

Word vervolgd: lees de finale

Perril Mayhem