De liefde van een kind (5)

Schoorvoetend kwam danielle de keuken ingelopen. “Mag ik vragen waar je woont?”. Danielle keek me scherp aan. “Dat mag ik niet zeggen, dan word iedereen weggehaald en moeten we in een tehuis wonen”. Haar kinderlijke manier van praten stak nu schril af tegen haar vrouwelijke uiterlijk. “Bedoel je met “we” de groep?” Ze was bij me aan de bar komen zitten. “Ja, volgens Bennie, onze leider, moeten we altijd onze woonplaats geheimhouden”. Haar gedachten schoten de ruimte in en afwezig ging ze verder. “Onze “familie” heeft nog weleens problemen met de politie, we moeten altijd voorzichtig zijn”.

Terwijl zij aan het vertellen was, ging ik bezig de boodschappen op te ruimen. Toen ik alleen nog de drank weg moest zetten, staarde ik even naar de flessen. Daarna draaide ik me naar Danielle toe. “Danielle, hoe zou jij het vinden om niet meer te hoeven verbergen waar je woont?” Met een vreemde blik keek ze me aan. “Hoe bedoel je?” “Hoe zou je het vinden om bij iemand in te trekken?” Fel sprong ze van haar kruk af. “Ha, en dan hoef ik zeker alleen maar “lief” te zijn?” Ik begreep wat ze zei, maar mijn bedoelingen waren zo puur als kristal. Het enige dat ik wilde was haar uit het straatleven weghalen. “Nou moet je even ophouden”, enigszins boos verhief ik mijn stem iets. “Wil je voor de rest van je leven mensen bestelen en bang zijn voor de politie?”

Danielle schrok van mijn reactie en krom ineen. Bijna onmerkbaar schudde ze haar hoofd, “Nee”. Haar stem klonk ontzettend broos, ik had duidelijk een zwakke plek geraakt. “En hoe had je dat willen voorkomen?” Haar hoofdje zakte nog verder naar beneden, “Ik weet het niet”. De aanblik van dit meisje sneed dwars door mn hart, ik zag zoveel pijn tegenover me, ik kon het gewoon niet laten gaan. “Weet je, ik ben al een hele tijd alleen”. Ze keek me aan als of ik haar zojuist de geheimen des levens had geopenbaard. “Op zich is dat nooit een probleem geweest, maar de laatste tijd merk ik dat ik problemen krijg met lopen”. “Mijn knieën zijn niet meer wat ze geweest zijn”. Even bleef ik stil en nam haar in me op, daarna vervolgde ik mn verhaal. “Toen ik vannacht viel, moest je me daarom overeind helpen, nog bedankt daarvoor”. Ik vertelde dat die gebeurtenis me had laten schrikken en doen nadenken. Danielle was weer gaan zitten en zat met grote ogen en open mond te luisteren. “…Om een lang verhaal kort te maken, hoe zou je het vinden om hier te komen wonen, bij mij?”

De vraag was eruit. Om niet fout over te komen vertelde ik dat zij me dan kon helpen met kleine dingen en ik op mijn beurt zou haar dan weer leren lezen en schrijven. “…als een soort vaderfiguur”. Op dat moment kon ik mijn tong wel afbijten, waarom had ik nou weer “vaderfiguur” gezegd?

Kennelijk trok ik een nogal vreemd gezicht, want danielle begon te lachen. “Wat ben jij lief als je iets stoms zegt”. Haar lach verdween iets en een serieuze blik verscheen. “ik hoef dus geen lichamelijke wederdiensten te doen?” Haar vraag was net zo eerlijk als hard. Ik kreeg steeds meer het idee dat dit meisje vaker misbruikt was dan ze, tot nog toe, had laten merken. “Nee”, was mijn korte en duidelijke antwoord. “Je bent serieus…en…je gaat me echt leren lezen?” Ik knikte, waarna danielle weer van de barkruk afsprong en de kamer in rende. “Graag” riep ze terwijl ze de woonkamer in rende en bij de boekenkast ging staan. “Kan ik dan al deze boeken lezen?” Lachend riep ik terug dat ze zelfs haar eigen boeken zou kunnen gaan schrijven. “Ja”, met een vastberaden blik kwam ze weer de keuken ingelopen, “dat ga ik doen”. “Maar…”, ze hield op met praten en stond naar zichzelf te kijken. Voordat ze ook maar iets kon zeggen had ik haar al naar haar verjaardag gevraagd. Ze vertelde me dat ze niet precies meer wist welke datum het was, maar het was begin november, wist ze wel te vertellen. “Mooi, dan gaan we na het ontbijt kleren en spulletjes voor je kopen”, en terwijl ik dat zei goot ik de drank in de gootsteen.

Ik had een stevig ontbijt in elkaar gedraaid en dat was maar goed ook, wat kan die meid eten. Daarna gingen we naar de stad. Eenmaal in de stad wist ik echt niet waar ik kleren voor haar zou kunnen vinden. Gelukkig wist ze dat zelf wel. Na vijf uur en twintig winkels begonnen mijn knieën op te spelen. Om mezelf niet te laten kennen bleef ik doorlopen, maar Danielle had het door. “Zullen we daar wat gaan drinken?”, ze wees naar een klein barretje. Het kwam als geroepen. We liepen met zn tweeën naar binnen, het was er schemerig en er hing een vreemde geur. Danielle hield even in, daarna draaide ze zich naar me toe. “Dit is een coffeeshop”.

Omdat ik wel zin had in een lekkere bak koffie liet ik haar twee maal de specialiteit van het huis halen. Een beetje verbaasd nam ze het geld aan, liep naar de bar en kwam terug met twee voorgerolde sigaretten. Ik wilde niet stom overkomen en dacht dat we die sigaretten bij de koffie kregen. Ik pakte er een aan en stak m op. Sindsdien weet ik dat de specialiteit van een coffeeshop, wiet en hash zijn, ik kreeg een enorme hoestbui.

Word vervolgd: lees deel 6

Perril Mayhem