De liefde van een kind (4)

De volgende morgen was ik al vroeg in de supermarkt om eten en drinken in huis te halen. Naast het gewone drinken, was m’n drank ook op, en met een pubermeisje in huis kon ik dat even niet hebben. Zo’n kind vergt behoorlijk veel van je. Met een volle boodschappentas ging ik weer richting huis. Ergens verwachtte ik dat de deur open zou vliegen op het moment dat ik het tuinpad opliep, maar er gebeurde niets. Zou ze weg zijn? Maar nee, bij de deur gekomen hoorde ik muziek binnen. Met een glimlach deed ik de deur open. Danielle liep, met alleen een T-shirt en een onderbroekje aan door het huis te huppelen op de maat van de muziek. “Paul!”, riep ze toen ze zag dat ik in de kamer stond. Ze rende op me af en wilde me weer om mn nek vliegen, maar bij het zien van mn boodschappentas hield ze in. “Ik heb eten gehaald, heb je zin in een ontbijtje?” Ze knikte geestdriftig. “Mooi, help even met de boodschappen, dan maak ik ontbijt”. Ze huppelde vrolijk voor me uit de keuken in en pakte de tas van me aan. “Nou zeg, die is zwaar”, ze tilde uit alle macht. Ondanks haar tengere uiterlijk viel het me wel op dat ze behoorlijk gespierd was voor een meisje van vijftien. “Zou jij de boodschappen weg willen zetten”,vroeg ik “dan kan ik me even opfrissen”. ze keek me een beetje verbaasd aan. “Ik weet toch niet waar alles staat”. Ik moest lachen om de uitdrukking op haar gezicht. “Dat kan wel zijn, maar ik denk dat je slim genoeg bent om daar achter te komen”. Mijn opmerking verbaasde haar, ze bloosde en toonde een verlegen lachje. Ik draaide me om en liep naar boven toe om me op te frissen. Veel tijd kreeg ik daar niet voor, want voordat ik boven was hoorde ik een enorm lawaai uit de keuken komen. Vlug ging ik kijken wat er was gebeurd.

Danielle zat, lijkbleek, in een hoekje te beven en de glazen die we de avond daarvoor gebruikt hadden lagen in meerdere stukken op de grond. Op het moment dat ze me in de gaten kreeg sprong ze op en stormde naar boven. Verbaasd liep ik achter haar aan, wat kon er nou gebeurd zijn? “Ga weg”, schreeuwde ze toen ik op haar deur klopte. Behoedzaam opende ik de deur. “Danielle, wat is er?”, ik had werkelijk geen idee wat het nou kon zijn. Danielle lag op haar bed met haar gezicht in het kussen. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven, dus liep ik naar binnen. “Waarom?”, snikte ze zachtjes. Ik ging naast haar op het bed zitten. “Waarom wat?”. Nog steeds had ik geen idee wat er nou kon zijn. “Waarom die drank?”, ze snikte nog steeds een beetje. Ik was helemaal verbaasd. Er waren, in het verleden, wel mensen geweest die me vertelden dat ik minder moest drinken, maar nog nooit had iemand zo gereageerd. Danielle had haar gezicht naar me toe gedraaid en keek me vanachter har tranen aan. “Nadat mijn moeder overleed begon mijn vader te drinken”, ze keek in het niets alsof ze verwachtte dat hij ieder moment binnen kon komen. “Als hij dronken was dan moest ik bij hem komen zitten en…”, ze begon weer te huilen. Ergens in mn maag begon er iets om te draaien. Haar vader hield er hele vreemde ideeën op na als het ging om “vaderliefde”. “Stil maar”, was het enige wat ik wist te zeggen. Daarna stond ik op en ging weer naar beneden.

Ik was helemaal overdonderd, wat had ik me nou weer op de hals gehaald? Ik had een meisje, van de straat, met een incestueus verleden en wie weet wat nog meer, in mn huis, en ik kon niet eens drinken. “Ben je boos op me?”, haar stem sneed door mn gedachten als een heet mes door boter. Verstrooid keek ik op en daar stond ze, ze had nog steeds alleen een T-shirt en haar onderbroekje aan. “Nee, ik ben niet boos”, ik kon gewoon niet boos zijn. “Je verhaal heeft me alleen een beetje laten schrikken, dat is alles”.

Word vervolgd: lees deel 5

perril mayhem