De liefde van een kind (3)

“Als je dat kastje open doet vind je handdoeken”. ik wees het kastje aan zonder dat ik mijn ogen van haar af kon houden. “Zou je zo vriendelijk willen zijn er een om je lichaam te slaan, dan laat ik je even je kamer zien”. Nog even keek ik haar aan en liep toen weer de overloop op zodat ze rustig een handdoek kon pakken. Even later kwam ze, met een handdoek om, weer naar buiten gelopen. Ik ging haar voor naar de logeerkamer. “Als je straks gedouched hebt kun je hier slapen” ,zei ik terwijl ze de kamer inspecteerde. “Mocht er iets zijn, ik slaap daar”. Ik wees op m’n kamer deur. “Hoef ik dan niet bij jou in bed?” vroeg ze redelijk opgelucht. Om haar helemaal gerust te stellen deed ik alsof het hele idee belachelijk was. En op zich was dat ook zo, ondanks de gevoelens die ze eerder in me los had gemaakt.

“Ik denk dat je alles nu wel kunt vinden, welterusten” Ik gaf haar een vriendelijke knipoog en vertrok naar mijn kamer. “Paul?” Voor het eerst gebruikte ze m’n naam. “Welterusten” fluisterde ze zachtjes. Ik moest glimlachen, “jij ook kleintje, jij ook”. Weer rende ze op me af, maar dit keer sprong ze in m’n armen. Terwijl ze rende viel haar handdoek op de grond en ik had haar kleine naakte lichaampje in m’n armen. Ze gaf me twee kussen, een op m’n wang en een vol op m’n mond. bij de eerste zei ze:” deze is voor het eten douchen en slapen”. “En deze is omdat je lief bent”, zei ze voordat ze me, gepassioneerd, vol op m’n mond zoende.

Alsof ik door de bliksem getroffen werd, voelde ik dat m’n lichaam schreeuwde dat ik haar terug moest zoenen, maar mijn verstand overwon. Snel zette ik haar weer op de grond. “Welterusten kleintje” zei ik weer. Daarna ging ik slapen.

Midden in de nacht werd ik wakker. Had ik er wel goed aan gedaan om een straatkind binnen te halen? Misschien was ze wel bezig mijn huis leeg te jatten. Om rustig te kunnen slapen besloot ik om even bij danielle te gaan kijken om te zien of ze sliep. Ik deed haar deur open en een koude steen nam plaats in Mn maag. Niet alleen was haar bed leeg, het was ook onbeslapen. Op dat moment schoten de ergste gedachtes en verwensingen door m’n hoofd. Snel ging ik naar beneden, misschien was ze er nog. Doordat ik niet lette op waar ik m’n voeten neerzette miste ik de laatste twee treden en ik viel met een klap de kamer in.

Even bleef ik liggen, mijn knieën zijn niet al te best, en voor dat ik overeind kon komen boog Danielle zich over me heen. Ergens was ik best wel bang, als ze me iets aan wilde doen dan was dit het uitgesproken moment, maar toen ik me naar haar toe draaide deinsde ze achteruit. “Danielle” stamelde ik, “wil je me even op de bank helpen?” Voorzichtig kwam ze naar me toe en hielp me overeind. Nu pas had ik in de gaten dat ze nog steeds naakt was. Uit een schaamtegevoel dat ik niet kon plaatsen gaf ik haar m’n kamerjas. Terwijl we met Zn tweeën op de bank zaten vroeg ik haar waarom ze niet in bed lag.

Met een trillend handje wees ze op m’n boekenkast, “Ik houd van boeken” zei ze. Dat was een reactie die ik niet had verwacht. “Je had best een boek mogen pakken hoor”. was mijn reactie, maar ze liet haar hoofdje zakken. “Ik kan alleen m’n eigen naam lezen en schrijven”, zei ze bedroefd. Een straatkind dat niet kan lezen en schrijven, dat kan ik begrijpen, maar dat je dan wel van boeken houd, dat was iets heel aparts. “Hoe komt het dat je zo van boeken houd?” wilde ik van haar weten.Even was ze stil, daarna begon ze te vertellen.

“Vroeger las Mn moeder me altijd voor, maar ze stierf en…”, haar stem verstomde. Ik had nog een hele hoop vragen, maar aan het ritmisch schokken van haar lichaam zag ik dat ze zat te huilen. Voorzichtig legde ik mijn arm om haar schouders en ze kroop iets naar me toe. Daarna vleide ze zich, al huilend, tegen me aan. Nadat we een tijdje zo gezeten hadden keek ze me aan. “Paul, zou jij me voor willen lezen?” De vraag bracht me, zoals zoveel aan haar, totaal van mijn stuk, maar mijn antwoord verbaasde me nog meer dan haar vraag. “Dat is goed, als jij zegt elk verhaal”. Alsof ze volledig herboren was antwoordde ze dat haar moeder altijd sprookjes voorlas. “Heb je een sprookjesboek?” Ik pakte een van de sprookjesboeken van de plank en zei dat ze vast naar haar kamer moest gaan. Als door een wesp gestoken sprong ze op en rende naar boven.

Toen ik boven was klopte ik aan. “Ja kom maar binnen’, hoorde ik van uit de kamer komen. Ze lag breedgrijnzend, vanonder de dekens op me te wachten. Ik pakte een stoel en las voor uit Hans & Grietje. Halverwege stopte ik even met voorlezen. “Ik ga morgen boodschappen doen, heb jij iets nodig?” Ze schudde haar hoofd en zei dat ik verder moest lezen, en dat deed ik. “…en ze leefden nog lang en gelukkig”. De laatste zin zei ze met me mee.

Daarna deed ik het boek dicht, legde het op haar nachtkastje, trok de dekens over haar schouders en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Vervolgens pakte ik Mn kamerjas en knipte het licht uit. “Paul?” Weer riep ze me. “Vind je me mooi?” Ik draaide me om en zag dat ze de dekens terug geslagen had zodat ik haar naakte lichaam kon zien. Het was een genot voor Mn ogen en naar alle eerlijkheid kon ik zeggen: “Prachtig”. Daarna sloot ik de deur achter me en ging ik slapen.

Word vervolgd: lees deel 4

perril mayhem