Mijn alles en niks

je hebt mn hart er hardhandig uitgerukt
je hebt ‘m een kus gegeven en weggegooid
ik rende er achteraan en jij rende mee
om mij te zien huilen?
om mij te zien lijden?
je raapte ‘m op en hield ‘m voor mn neus
ik mocht ‘m terug op één voorwaarde
je haalde een stukje uit je eigen hart en naaide die zo goed en kwaad als
het ging aan de mijne.
ik had nu een stukje van jou en jij een stukje van mij
maar dat stukje doet nu juist zo’n pijn
misschien passen ze toch niet zo goed samen
of misschien is het wel dat ik nu juist
dubbel de pijn heb.
dubbel het verlangen.
mijn hart vindt jou stukje niet voldoende
en jou stukje wil die van mij helemaal
en weten dat dit nooit zal kunnen vragen ze zich af
wat ze nu precies willen.
wat ze nu precies voelen.
het gapend gat, waar de rest van jou hart hoort te zitten
is in de tussentijd een beetje opgevuld
maar dat kleine stukje van jou
blijft er maar zitten.
blijft er maar knagen.
en hoe graag ik ook wil dat het perfect vastgenaaid zit
het lijkt wel alsof niks en niemand ervoor kan zorgen dat dit gebeurt
en weghalen zal niet lukken
want dan verlies ik ook een stuk van mn eigen hart, die zal nooit meer
compleet zijn.

zonder jou.. mijn verloren (en nooit geweeste) alles.

gabriel