Gedicht 2 – lactamaeon

Ik zing door in mijn gedachten,
Over al wat ik niet weet.
En al zie ik jou naar mij smachten
Weet, het is toch tevergeefs.
Niemand hoeft mij te vertellen
Wat er omgaat in mijn hoofd.
Ik ben zelf toch de rebel en
Met de eenzaamheid verloofd.

Zou ik drinken van het leven,
Zou ik sterven van de pijn?
Zou ik je alles kunnen geven?
Al wat jij wilde, kunnen zijn?
Ik verdrink in mijn gedachten
Zou jouw hulp kunnen gebruiken,
Ik kan helaas niet naar jou smachten,
Te trots om weer op te duiken.

Ik zie niet meer waar ik heen ga,
Het wordt wit in mijn gedachten
Alles loopt en loopt door elkaar
Ik snap niet waar ik op wachtte.
Er is niets en er was nooit iets,
Wat mij aan jou zou kunnen binden.
Wat overblijft anders is niets
Dan twee die niet beminden.

lactamaeon