Het Gedachtegoed van een Koning

Zoals elke vrijdag het geval is, was het afgelopen vrijdag ook weer eens tijd voor een wekelijks terugkerend ritueel. Gezamenlijk met mijn collega’s genieten van een heerlijk broodje met een stuk vlees welke pas 2 weken geleden geslacht is, bedekt met half gekookte sledderige sla, een klodder saus erop waar de hele wereld zowat van over zijn nek gaat, verse uien, augurken welke na een grondige zuurgraad test je een nieuwe zuurgraad meter kost, en een bak overheerlijke halfgezouten, knetterharddoorgebakte friet, en natuurlijk een 0,75 liter karton met cola. Al met al, we gingen weer naar de hamburgerkoning.

En ik kan je zeggen, die kerel die koning is van deze wereld beroemde fastfood keten, moet wel moddervet superstinkend rijk zijn, want de prijzen zijn zo asociaal hoog, dat je na 2 keer een vrijdag meegemaakt te hebben in dezelfde maand, je je baas half verliefd kan aankijken, omdat je geld op is en graag een voorschot wilt hebben op je al zo riante loon. Tuurlijk gebeurt dit weer niet, dus zit je de rest van de maand diezelfde koning te vervloeken omdat je weer eens zo slim bent geweest om er weer in te trappen. Dat spul is namelijk eigenlijk helemaal niet te vreten, en wil je nog niet eens aan de dooie hond van je haatdragende buren geven.
Maar ja…. als een echte werknemer die met zijn collega’s door 1 deur kan, ga je elke week toch maar weer aan je sociale drang een bepaalde voorrang geven.

Zoals een echte drukke werknemer had ik die dag natuurlijk ook eigenlijk helemaal geen tijd om naar deze grote koning te gaan, maar vooruit, we deden het nog maar een keer om het af te leren. Aldaar aangekomen kan je natuurlijk weer eerst een half uur met je medeschapen in de rij gaan staan, zodat je eerst even heerlijk kan genieten van het bordje dat er al vijf maanden hangt, met de mededeling dat je niet kan pinnen of chippen, en dan ook nog hun excuses eronder… doe er dan iets aan, maar nee, ik denk dat ze het niet snappen…
Maar hoe dan ook.. na een half uur naar het gemekker van verkeerde bestellingen te hebben moeten luisteren ben je aan de beurt. Nou ja.. het zelfde recept dan maar weer een keer. “Welk recept meneer?”…
En dan moet ik zeggen dat ik al 5 maanden lang ongeveer elke vrijdag daar kom, en bekant altijd dezelfde medewerker voor mij neus heb staan. Dus je somt je lijstje maar weer eens op, en na een goede 5 minuten heb je je voer dan ook te pakken……

tot daar ging het dan goed..

Kom je na een wandeling van ongeveer 3 minuten weer op je werk, neem je plaats achter je pc, zet je voederzak neer en je logt weer in. Nou ja.. ik ben dan zo’n figuur, eerst ff het nieuws bekijken…
Staat er met grote letters op mijn beeldscherm dat “the Man In Black” gewoon even is doodgegaan….
Nou weg trek, daar gaat weer 7,5 euro, en natuurlijk is je hele stemming omgeslagen en ben je meteen niet meer vrolijk. Dus je pakt die burger maar weer op, opent dezelfde voederzak.. pleurt die klote burger erin.. en flikkert de zak in je prullenbak….. En dat zelfs na een eetsmakelijk van die o zo snelle en begripvolle medewerkers cq. onderdanen van die grote koning….

Nou koning je wordt bedankt.
Als jij er niet was geweest, had “the Man In Black” misschien nog wel eens een nummertje gezongen, maar helaas, je stak er een pootje voor, door mij op te zadelen met een burger… maar het is toch niet te hopen dat deze burger van een “ring of fire” kwam, en de volgende keer zal ik ook echt niet meer “de lijn bewandelen” van jullie ingang tot aan de kassa. Dan heb ik nog liever dat je me voortaan sue noemt, en dat ik er dan moet achterkomen dat jij mij die naam gaf….

Johnny, dat je mag rusten in vrede

kremaars